VELP – Door ijzige kou en meedogenloze sneeuwstormen 600 kilometer lang een zwaar bepakte slee achter je aan slepen: dit is geen doorsnee vakantie maar een serieuze expeditie waarbij flink afzien niet ondenkbaar is. Toch is precies dit al tien jaar de vurige wens van de 53-jarige David Franke uit Velp. Maar voor hij naar Groenland vertrekt moet hij hard trainen. En de manier waarop levert aardig wat bekijks op.
“De meest gehoorde opmerking is ‘waar is de rest van je auto’?”, vertelt David in de bossen van Velp. Hij doelt hiermee op de twee autobanden die hij achter zich aan sleept. Hij kan de verbazing wel begrijpen: “Ik woon hier al zo’n vijftien jaar en heb nog nooit iemand twee autobanden achter zich aan zien slepen, dus neem altijd de tijd om antwoord te geven. Het hoort erbij zullen we maar zeggen.”
Smakelijk hapje voor ijsberen
In augustus vertrekt David met een kleine groep richting de oostkust van Groenland. Hier worden ze met een boot afgezet bij de ijskap en gaat de expeditie van start die volledig self-supporting is. Dit houdt in dat alle materialen en voeding op sledes worden voortgetrokken. Om je voor te bereiden op deze krachtinspanning, is de bandentraining van essentieel belang.
Maar er zijn ook elementen waar je je niet op kunt voorbereiden. Daar weet Henk-Jan Geel, de Arctic Adventure gids die de expeditie zal leiden, alles van: “Tot we 30 kilometer landinwaarts zijn bestaat de kans dat we ijsberen tegenkomen. We zijn in principe geen prooi, maar wel een smakelijk hapje. Daarom moeten we ’s nachts om de beurt de wacht houden bij onze tenten.”
Zelfs ervaren avonturiers geven bij hem aan dat de Groenland expeditie zwaarder kan worden ervaren dan de Mount Everest beklimmen: “Dit komt met name door het monotone karakter van de ijskap. Er is daar niks; alleen maar ijs, ijs en nog eens ijs. Zover als je kan kijken. Je hebt dan misschien geen last van hoogteziekte maar door de eentonigheid van het landschap kan het mentaal zwaarder en uitzichtlozer zijn dan een berg beklimmen.”
'Het is nu of nooit'
En precies deze mentale uitdaging is de reden waarom David al maanden autobanden achter zich aan het bos in sleept: “Wat gaat die leegte, die 9 uur per dag die je echt uur na uur na uur, gewoon vooruit moet lopen over het ijs, met mij doen? Daar ben ik heel benieuwd naar.”
Of dat mentale aspect positief of negatief gaat uitpakken voor David is afwachten: “Er zullen gegarandeerd momenten zijn waarop ik denk van ‘waar ben ik aan begonnen?’, maar het is nu of nooit. Ik begin op een leeftijd te raken dat je moet gaan nadenken van kan en wil ik het nog? En dat antwoord is ja. Ik kan het nog, en ik wil het nog. Dus dan is het ook een knoop doorhakken en er helemaal voor gaan.”
