ROZENDAAL – Toen baby Nina na een angstig ziekenhuistraject weer mee naar huis mocht, dachten haar ouders Laura te Brake (32) en Joris Schoofs (35) het ergste gehad te hebben. Maar pas thuis kwam de impact van dit medische traject naar boven: elke controle in het ziekenhuis triggerde paniekaanvallen en nachtmerries bij hun dochter, waarbij ze ontroostbaar was.
“Nina werd dan gillend wakker, in totale paniek. We konden geen contact meer met haar krijgen. Soms duurde dit wel een uur lang. Het was zo intens verdrietig. We wilde haar helpen maar voelden ons machteloos,” blikt Laura terug.
'We moesten alvast afscheid nemen'
De nachtmerrie van Laura en Joris begon echter al een paar maanden eerder, toen Nina ongeveer een half jaar oud was en wegens benauwdheid terecht kwam op de Intensive Care van het Radboud UMC in Nijmegen: “Ze zeiden tegen ons dat we alvast afscheid moesten nemen. Elke kleine complicatie kon fataal zijn. Dat was onwerkelijk.”
Omdat ze in het Radboudumc niet wisten wat ze moesten doen, werd Nina overgeplaatst naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Daar zagen gespecialiseerde artsen dat ze kraakbeen miste rondom het onderste deel van haar luchtpijp. “Dus waar een luchtpijp normaal gesproken kan oprekken tot de dikte van een duim, was het bij haar zo smal als een muizenstaartje,” legt Laura uit. Kwam daar nog een verkoudheid bovenop, dan kon Nina haast geen adem meer halen.
Nachtmerries en paniekaanvallen
Na een geslaagde operatie mocht Nina na een paar weken herstel mee naar huis. Hier begon Nina last te krijgen van nachtmerries en overdag was ze een schim van het energieke kind dat Laura en Joris zich herinnerden. Na elke ziekenhuis controle namen de nachtmerries toe. “Toen legden wij samen met de kinderarts de link. Nina had een trauma opgelopen door de medische ervaringen, dat ’s nachts zorgde voor intense paniekaanvallen.”
Hoe herken je trauma bij een kind dat nog niet kan praten?:
Traumabehandeling voor jonge kindjes
Gezondheidszorgpsycholoog Joukje Bartelet werkt in Rijnstate en is gespecialiseerd in EMDR-therapie voor jonge kindjes. “We zien hier met name kinderen waarvan het trauma is gekoppeld aan medische behandelingen of ervaringen. We weten dat baby’s in de buik al stress kunnen ervaren en dit in hun lijf opslaan. Dit trauma kan zich dan op latere leeftijd bijvoorbeeld uiten in rusteloosheid, veel huilen, slecht slapen of moeite hebben met eten.”
Deze klachten zorgen ervoor dat kindjes vastlopen in hun ontwikkeling. “De stress staat de ontwikkeling letterlijk in de weg”, legt Bartelet uit. “Daarom is het van belang dat we zo’n trauma vroeg herkennen en tijdig behandelen.”
Ze ziet dat kinderen en hun ouders enorm gebaat zijn bij de therapie. “Door samen met de ouders en het kind terug te gaan naar de traumatische herinnering, en deze na te vertellen in een veilige setting, zien we dat het kind de spanning los kan laten.” Bij de sessie worden de kindjes zachtjes op hun armen, beentjes of schouders getikt, waardoor de herinnering met minder emotionele lading in hun hersenen wordt opgeslagen.
'Ik gun het iedereen'
Nina kreeg EMDR therapie toen ze één jaar oud was. Aan de hand van een fotoalbum las Laura aan haar dochter voor wat haar allemaal overkomen is. “Nina luisterde aandachtig naar mij en moest zo hard huilen. Het was intens verdrietig om te zien. Daarna was ze helemaal gesloopt.”
Hoewel de eerste sessie Nina overstuur leek te maken, zag Laura thuis gelijk vooruitgang: “De nachtmerries namen af en na drie sessies was Nina weer de oude. Het was echt enorm waardevol. Ik gun dat iedereen”, besluit Laura.
