Jan Snellenburg (85) heeft nog één wens met Vitesse: ‘Stabiel worden’

VELP – Vanaf de zijlijn kijkt de man die Vitesse met een privé schenking van miljoenen euro’s in leven hield tegenwoordig berustend toe. Jan Snellenburg uit Velp is nu 85 jaar, maar volgt zijn club nog altijd op de voet. “Bij Vitesse zal het niet snel rustig zijn, maar dat heeft ook zijn charme.” Tien vragen aan één van de grootste sponsoren in de Gelderse sport van de afgelopen decennia.

Wanneer raakte u besmet met het Vitesse-virus?

“Dat was in 1981. Ik werd als kleine jongen lid van amateurclub Gelria in Velp dat nu Veluwezoom wordt genoemd. Van Vitesse ben ik nooit lid geworden. Maar toen ik bijsprong in de financiën van Vitesse had ik een aantal goedlopende ondernemingen en zo raakte ik betrokken. Dat werd steeds meer en de club heeft mij nooit meer los gelaten. Ik ben vermogend geworden met de plastic flessen, de recycling daarvan. En voor iemand die dan wat geld heeft, is dat blijkbaar funest. Maar ik heb nooit spijt gehad hoor.”

U heeft bij Vitesse alles meegemaakt, veel dieptepunten maar ook successen. Is het winnen van de beker het allermooiste? U stond te huilen voor De Kuip.

“Ik ben een emotionele man en met elke overwinning ben ik blij. Ook gisteravond weer. Maar dat wij ooit eens de KNVB beker zouden winnen, had ik nooit verwacht. Dan heb je voor hoe groot deze club is, het hoogste bereikt. Die beker was niet niks hè? We wonnen met 2-0 van AZ en dan schiet er van alles door je heen. Ik heb me er toch meer dan veertig jaar voor ingezet.”

Waarom stopt iemand, overigens met een aantal anderen, zoveel privé geld in een voetbalclub? Geld dat jullie tot grote frustraties nog vergeefs hebben geprobeerd terug te halen bij de provincie, omdat zij hun beloftes niet zouden zijn nagekomen. U was daar woedend over.

“Ach jongen, het is allemaal zo lang geleden en op dat moment waren er grote financiële problemen. Dat gaat dan onder je huid zitten en aan je vreten. Toen het slecht ging, zette ik mijn hakken in het zand. Dan komt de ondernemer in mij naar boven. Ik hou niet van opgeven en zet door. Dat is toen gelukt want we bleven bestaan.”

Geen leeftijd meer om je zo druk te maken als toen. Lukt u dat?

“Soms komt het stoom nog wel eens uit je oren, maar dat heeft geen zin meer. Je kunt toch niks veranderen. Jarenlang hebben wij het gedaan en nu zijn er andere mensen. Prima. De leeftijd schept misschien afstand. Diepgaande gesprekken voer ik niet meer, maar ik ben nog wel constant aanwezig bij wedstrijden. Daarna draai ik me om en ga weer naar huis. Als echte Vitesse man hoop ik op de mensen die nu aan de touwtjes trekken.”

Dat zijn er een hoop geweest en nu melden zich ineens vijf buitenlandse investeerders die de aandelen hebben gekocht. Wat is uw gevoel?

“Ik weet niet van de hoed en de rand. Maar niet alles hoeft ook meteen in de krant. Bij Vitesse heb ik zoveel meegemaakt, ik ben niet direct zo euforisch. Blij ben ik natuurlijk wel, want dit is beter dan niks. Ik ben reuze benieuwd naar de plannen en wie er precies achter zitten. Er is wel wat zorg, misschien overbodig en daarom wacht ik het af. Ik ga me nu niet drastisch uitspreken. Als belanghebbende zou ik wel met ze willen praten. Natuurlijk. Maar of dat gaat gebeuren?”

Hoe kijkt u persoonlijk terug op alle onzekerheid en onrust van de afgelopen jaren? Het getouwtrek met Coley Parry en de verwachte komst van Guus Franke die uiteindelijk niet kwam.

“We hadden toen in één klap uit de ellende kunnen stappen. Beter dan nu is mijn gevoel. Met Franke had je kunnen bouwen al ken ik de man niet goed. Voetbal is een raar verschijnsel en is afhankelijk van of mensen er financieel iets voor over hebben. Daarnaast ben je afhankelijk van het resultaat. Maar er zijn altijd wel mensen die er weer geld instoppen. Ik weet niet of wij echt een uitzondering zijn hoor.”

Nou, Vitesse heeft wel jarenlang wanbeleid gevoerd. De KNVB constateerde tal van overtredingen, veel bestuurders sneuvelden en dat bracht de club naar de rand van de afgrond. Noem dat maar geen uitzondering. Het is extreem.

“Extreem weet ik niet. Andere clubs proberen ook succesvol te zijn. De mogelijkheden die zich voordoen grijpen je aan. Het gaat om winnen en verliezen, net als in het normale leven. En soms heb je ook gewoon pech met spelers. Ik zie het voetbal als een wereld waarin de keuzes die je maakt vaak emotionele gevolgen hebben. Iedere week ziet er weer anders uit. Bij een zakelijke ondernemer verandert er vaak niet zo veel.”

Maar Vitesse wordt niet voor niets FC Hollywood aan de Rijn genoemd. En zelfs de grootste crisisclub van Nederland. Het lachertje van het betaald voetbal. Doet dat geen pijn?

“Nee, voetbal is turbulent, maar wel verdomde interessant vind ik. Het is moeilijk en wisselvallig, maar ook mooi. En dat het bij Vitesse niet snel rustig zal zijn en dingen altijd van de hak op de tak gaan, heeft ook zijn charme. Het zal bij onze club nooit makkelijk worden. Ik geloof niet dat wij bij Vitesse achterover kunnen leunen.”

Hunkert u niet naar rust en stabiliteit? Is dat niet nog een vurige wens?

“Een wederopstanding zou mijn grootste wens zijn. Promotie en dan zo nu en dan Europees voetbal halen. Wij zijn bijna de oudste club van Nederland en gaan al heel lang mee. Vitesse is het aan zijn reputatie en stand verplicht om weer te komen waar we thuishoren.”

Hoe?

“Supporters kunnen een club onvoldoende omhoog drukken. Maar Vitesse leeft wel, dat zie je ook dit seizoen. Er is succes nodig en dan hoop ik op stabiliteit. Elke club is intern gebaat bij rust. Dat zorgt voor betere prestaties. Ik hoop dat deze vijf mensen zorgen voor verbondenheid. Of ik dat nog ga meemaken? Ik ben nu 85 jaar oud, al voelt dat helemaal niet zo. Joh, ik word 115 dus ik heb nog wel even!”