DOESBURG – “Als ik een boeket zonnebloemen zie, kan het verdriet me zomaar ineens overvallen.” Dat zegt Maried Kooijmans. Negen jaar geleden verloor zij door de vliegramp MH17 in één klap haar zoon Barry, schoondochter April en haar twee kleindochters Mira en Isa uit Doesburg.
Nog maar 10 en 12 jaar oud zijn Isa en Mira als ze op 17 juli 2014 samen met hun ouders op weg zijn naar een vakantie in Azië. Ze zouden er nooit aankomen, net als alle 298 passagiers van vlucht MH17. Boven Oekraïne wordt het vliegtuig vol getroffen door een BUK-raket. Nu negen jaar later woont Maried Kooijmans (83) inmiddels zelf ook in Doesburg om op die manier toch in de buurt te kunnen zijn.
Vanaf nu is alles anders
Maried was thuis in Brummen, samen met haar man Bob, toen ze op televisie een bericht voorbij zagen komen over een vliegtuigongeluk: “Normaal gesproken hadden we overdag nooit de televisie aan maar toen dus wel. In eerste instantie dachten we nog aan een ander vliegtuig, want er was toen toevallig ook een ander vliegtuig spoorloos verdwenen, ergens boven een oceaan. Maar we hadden meteen daarna wel door dat het het vliegtuig was van Barry.” Maried weet nog feilloos wat ze toen dacht en zei: “Vanaf nu zal ons leven heel anders zijn.”
Toch is haar leven niet stil blijven staan. “Ik heb het geluk gehad dat ik doorgegaan ben met mijn leven. Ik heb ook meteen gedacht, Barry zou niet willen dat ik niks meer doe”, zegt Maried Kooijmans thuis in haar appartement in Doesburg. “Ik heb mijn verdriet, dat blijft, maar ik accepteer het. Het is een deel van mijn leven.” Ze vergelijkt het met een amputatie van bijvoorbeeld een been: “Je kunt ook doorgaan met je leven, ondanks dat er een deel ontbreekt. Want dat is zeker zo. Er ontbreekt een deel maar ze zijn nog steeds een deel van mijn leven.”
Samen reizen ze verder
Regelmatig gaat Maried naar de algemene begraafplaats in Doesburg, om bij het monument voor Barry, April, Isa en Mira te zijn. Vier grote stukken steen symboliseren de vier levens van het gezin. Daaroverheen de tekst ‘Samen reizen ze verder’. De stukken steen hebben verschillende lengtes, net als de levens van de vier. Maried Kooijmans: “Ik denk dat ik dat nog het meest verdrietig vind. Kijk Barry en April waren volwassen. Duidelijk was hun studie, baan, hun leven. Bij Mira en Isa zullen we nooit weten hoe ze zich verder zouden ontwikkelen.”
Ook maandag 17 juli is Maried op de begraafplaats, samen met dochter Anouk en vrienden van Barry. Ze vertelt: “Elk jaar doen we dat. We zitten dan een paar uur bij het monument, nemen wat te drinken mee en we zien wel wie er langs komt. De vrienden van Barry komen altijd en soms ook klasgenootjes van Mira en Isa. Dat geeft troost ja.”
Zonnebloemen als symbool
Ze is niet de enige die op 17 juli de plek bezoekt. Elk jaar leggen bekenden en onbekenden bloemen bij het monument op de algemene begraafplaats in Doesburg. Vaak zonnebloemen, die bloemen zij het symbool geworden van de vliegramp, toen brokstukken van het vliegtuig terecht kwamen in velden met zonnebloemen. “Ach ja die zonnebloemen, ik word er soms verdrietig van, maar het moet zo zijn. Zelfs bij het leegruimen van het huis van Barry en zijn gezin, kwamen we een zakje zonnebloemzaad tegen.”
Kijk hier naar een verslag van de besloten afscheidsbijeenkomst van het gezin in 2014.
