VELP – Nederlandse bussen en trolleys krijgen als ze afgeschreven zijn, een tweede leven in het buitenland. Hugo Richter uit Velp reist ze achterna. En dan kan het zomaar zijn dat hij de trolley uit Arnhem tegenkomt in een industriestadje in Rusland.
Zijn fascinatie voor bussen begon al vroeg: ‘Mijn ouders hadden geen auto en dus gingen we overal met het openbaar vervoer naartoe. Ik maakte altijd contact met de chauffeur. Toen ik 16 was, kende ik al honderd chauffeurs in Arnhem.’
Dat delen van verhalen is ook waarom hij nu op zoek gaat naar bussen in het buitenland. ‘Ik wil nieuwe culturen, nieuwe mensen ontmoeten. Het gaat mij ook niet om de nummertjes op de bus of om de omgeving, maar vooral om de mensen. En je komt op bijzondere plekken zo. Het zijn niet de meest ontwikkelde landen waar die bussen rijden.’
Arnhemse trolley rijdt verder in Rusland
Zijn zoektocht bracht hem al de halve wereld over: Moldavië, Ivoorkust, Cuba en Kazachstan bijvoorbeeld. En veel Oostbloklanden. Daar komen veel van onze oude trolleys terecht. ‘Ik ben twee keer in Rusland geweest. Daar rijden zeker 15 Arnhemse trolleys rond. En ik maak altijd een praatje met de chauffeur. Dan neem ik foto’s mee van de trolley bij ons. Dat vinden ze altijd leuk.’
Op Cuba is ‘ie ook al een paar keer geweest. Het land staat bekend om de jaren ’50 auto’s en bussen die er nog rondrijden. ‘De import van die auto’s en bussen wordt allemaal geregeld door de overheid. Jarenlang mochten daar geen nieuwe bussen naar binnen dus reden ze nog met onze jaren ’50 bussen, maar de afgelopen jaren is daar wat versoepeling in gekomen.’ En dus komen er nu ook wat nieuwere bussen en dus reisde Hugo weer af naar Havana. ‘Maar veel van die nieuwere bussen komen langs de kant van de weg te staan. Dat komt door de elektronica in die bussen. Daar kunnen ze daar niks mee. Die motoren van die oude bussen en auto’s zijn heel simpel: als ie kapot is, sla je d’r een paar keer met een moersleutel tegenaan en dan doet ie het weer.’
Zelf achter het stuur op Cuba
Om het ultieme ‘bus-gevoel’ te krijgen, haalde Hugo ook zijn chauffeur rijbewijs. Hij rijdt hier in Nederland af en toe een bus naar de remise. Een bus met passagiers mag hij niet rijden omdat hij daarvoor nog een aanvulling op het rijbewijs moet halen. Maar in Cuba sloeg hij de uitnodiging van een buschauffeur niet af toen die vroeg of hij achter het stuur wilde kruipen. ‘Dat was nog een oude Nederlandse handgeschakelde bus; daar had ik helemaal geen ervaring mee. En mét passagiers dus. Heel spannend, maar vooral een prachtige ervaring.’
