DOESBURG – Tineke Beishuizen is overleden. De inwoonster van Doesburg maakte naam als schrijver en columniste bij Libelle. Ook schreef ze liedjes, onder meer voor Rob de Nijs. Beishuizen was ongeneeslijk ziek. Ze werd 84 jaar.
Ze streek in 1997 in Doesburg neer en ging nooit meer weg. Ze keek uit op de toren van Doesburg. Onder het pseudoniem Anne-Wil schreef ze columns voor het vrouwenblad. Ook sprak ze columns in voor Radio Gelderland.
In 2018 ging Jochem van Gelder bij Beishuizen op bezoek voor het programma Van Gelders Grijs van Omroep Gelderland. Ze woonde toen al op een andere plek in de binnenstad van Doesburg. “We hadden een joekel van een huis. Met negen trappen. Ik had een gevoel: er komt een moment dat ik die trappen niet meer op kan of wil.”
Dat probleem hadden zij en haar man Jan de laatste jaren niet meer. “Dit is een huis met een inpandige lift, een inpandige garage. Hier kan je gewoon doodgaan, op een keer.”
Dat werd dus de nacht van vrijdag op zaterdag.
Debuut als romanschrijver
In 2005 maakte Beishuizen haar debuut als romanschrijver met het boek Als zand door mijn vingers. Hoofdpersoon Emma van der Merwe bezoekt haar zus Floor die jarig is, maar ze treft een leeg huis aan. Floor woont alleen nadat haar man jaren geleden in gezelschap van zijn maîtresse bij een vliegtuigongeluk om het leven is gekomen. Floors vertrek is een raadsel voor Emma en ze besluit naar haar zus op zoek te gaan.
Daarna verschenen titels als: De man die niet wilde dansen, Gekleed te water en Schaduwtuin. Ook werden haar columns als Anne-Wil in boekvorm uitgegeven, de eerste bundel verscheen in 1991.
Leeftijd zei Beishuizen niks, vertelde ze in 2017 op Radio Gelderland. “Daar kan ik helemaal niets mee. Ik werk nog net zo hard als vroeger en met net zo veel plezier.”
Woedende abonnees
In haar columns voor Libelle voerde Beishuizen haar zoons op, maar die had ze een andere naam gegeven. Dat verklapte Beishuizen op een dag in een interview en toen kreeg Libelle te maken met woedende lezeressen die hun abonnement hadden opgezegd. Beishuizen tegen Jochem: “Ze hadden hun zoontjes genoemd naar, wat ze dachten, de namen van mijn zonen waren. En nu zaten ze met de foute namen. Ik heb nooit begrepen wat dat uitmaakte.”
Schrijven voor Libelle bleef ze tot haar laatste snik doen. Songteksten voor artiesten schreef de Doesburgse ook, maar daar stopte ze uiteindelijk mee.
Rob de Nijs wilde in 1978 De Pieper niet zingen zoals Beishuizen dat had bedoeld. De Pieper gaat over Rosalie die een afspraakje heeft met een man. Oorspronkelijk moest De Nijs Morgenochtend vroeg zal Rosalie geen maagd meer zijn zingen. “Maar dat wilde hij niet!’ Het was een beetje een preutse tijd. Het kwam alleen maar aan het eind.”
Kijk hier het gesprek van Van Gelder met Beishuizen terug:
